Ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο όλων των εποχών, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, έφυγε από τη ζωή στα 60 του χρόνια, στις 25 Νοεμβρίου 2020, την ίδια μέρα με την επέτειο θανάτου του φίλου του Φιντέλ Κάστρο.
Ο θρύλος του ποδοσφαίρου, που είχε γεννηθεί στις 30 Οκτώβρη 1960 στο Μπουένος Άιρες και πριν από λίγες μέρες είχε κάνει επέμβαση στον εγκέφαλο, είχε πάρει εξιτήριο από την κλινική και συνέχιζε στο σπίτι την ανάρρωσή του. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Clarin», «ο Μαραντόνα, ενώ ήταν στο σπίτι του στο προάστιο Σαν Αντρές του Μπουένος Άιρες, είχε πρόβλημα αναπνευστικό. Έξι ασθενοφόρα έσπευσαν στην κατοικία του για να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Με τον Μαραντόνα ήταν μαζί η κόρη του Ντάλμα».
Συμμετείχε σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα με την Εθνική ομάδα της Αργεντινής και σε αυτό του 1986 στο Μεξικό είχε κατακτήσει το τρόπαιο στον τελικό επί της Δ. Γερμανίας, αλλά και τη Χρυσή Μπάλα ως ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Σε αυτό το Μουντιάλ είχε πετύχει και τα δύο τέρματα στο 2-1 του ημιτελικού απέναντι στην Αγγλία, δύο τέρματα που έχουν μείνει στην ιστορία του αθλήματος (με το «χέρι του Θεού» αλλά και με το ... απίστευτο ταλέντο του, περνώντας όλους τους Άγγλους). Το δεύτερο είχε καταγραφεί και ως το «Γκολ του αιώνα» από τους ψηφοφόρους της ΦΙΦΑ το 2002.
Σε διασυλλογικό επίπεδο, μεταξύ άλλων είχε αγωνιστεί με την Μπαρτσελόνα και τη Νάπολι (με την οποία είχε κατακτήσει το νταμπλ για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου και προς τιμήν του το νούμερο 10 αποσύρθηκε). Τον λάτρεψαν σα θεό όπου κι αν έπαιξε, έζησε μια πολυσυζητημένη και σκανδαλώδη προσωπική ζωή, έκατσε δίπλα σε παγκόσμιους ηγέτες, ενώ ουδέποτε πέρασαν απαρατήρητα τα όσα είχε να πει. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα μπορεί να μην είναι πλέον μαζί μας, ωστόσο ο κινηματογράφος πρόλαβε να καταγράψει στη μεγάλη οθόνη τη θυελλώδη περσόνα του, παρότι ο ίδιος ελάχιστες φορές θέλησε να ανοιχτεί μπροστά στην (κινηματογραφική) κάμερα.
Ακολουθούν τα δύο ντοκιμαντέρ και η μια ταινία μυθοπλασίας στις οποίες απαθανατίζεται με τον ουσιαστικότερο και αποκαλυπτικότερο τρόπο η ζωή του.
«Maradona by Kusturica» (2008)
Δύο φορές βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα σκηνοθέτης και φανατικός θαυμαστής του ποδοσφαιριστή Εμίρ Κουστουρίτσα («Ο Πατέρας Λείπει σε Ταξίδι για Δουλειές», «Underground»), αντάλλαξε κεφαλιές με τον Μαραντόνα προτού καθίσουν τετ-α-τετ για να μιλήσουν με ανοιχτά χαρτιά για όλα. Η ταινία έχει χαρακτήρα οδοιπορικού, μιας και ο σκηνοθέτης ταξιδεύει για να βρεθεί με τον παίκτη στην Αργεντινή και όπου αλλού χρειαστεί να τον ακολουθήσει με την κάμερα, σε μια σειρά σπάνιων αφιλτράριστων συνεντεύξεων μαζί του. Ο σούπερ σταρ της μουσικής, Μάνου Τσάο, είναι επίσης εκεί. Γράφει ένα τραγούδι για τον πρωταθλητή και ζητά να του υπογράψει στην κιθάρα του. Παράλληλα, δίνεται έμφαση στη θρησκευτική λατρεία των οπαδών απέναντι στο πρόσωπο του Μαραντόνα, με τον εκπρόσωπο της «εκκλησίας» προς τιμήν του Λούκας Φούικα να μιλάει επίσης στον Κουστουρίτσα.
«Ντιέγκο Μαραντόνα» (2019)
Χρειάστηκε σχεδόν μία δεκαετία για να δούμε το επόμενο αξιόλογο ντοκιμαντέρ για τον Μαραντόνα, το οποίο μάλιστα υπογράφει ο οσκαρικός Ασίφ Καπάντια («Amy: Το Κορίτσι Πίσω Από το Όνομα»). Επικεντρωμένος στην ιταλική περίοδο (1884-91) του τόσο αμφιλεγόμενου σταρ, όταν κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο κι ένα κύπελλο UEFA με τη Νάπολι, αλλά και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την εθνική Αργεντινής, ο Καπάντια εκμεταλλεύεται αφηγηματικά ένα πλούσιο, αποκαλυπτικό αρχειακό υλικό και μια μυθιστορηματική βιογραφία. Δουλεύει αντιστικτικά εικόνα και ήχο, δίνει ρυθμό στις -συνήθως αντι-κινηματογραφικές- συνεντεύξεις, αποφεύγοντας τα talking heads, μοντάρει ευρηματικά τη ζωή του Ντιέγκο (εκτός τερέν) με εκείνη του Μαραντόνα (η δημόσια εικόνα του) και ρίχνει φως στην πολυδιάστατη διαδικασία με την οποία θεοποιήθηκε και αποκαθηλώθηκε ένα αθλητικό αλλά και πολιτισμικό φαινόμενο».
Σχετικά με τη σχέση του με τον Μαραντόνα, ο Καπάντια δήλωσε μεταξύ άλλων στη συνέντευξη που παραχώρησε το 2019 στο Αθηνόραμα: «Το πιο σημαντικό με τον Μαραντόνα είναι να είσαι υπομονετικός. Επομένως όταν τον συνάντησα πρώτη φορά στο Ντουμπάι του έκανα απλές ερωτήσεις ώστε να νιώσει άνετα. Βέβαια ακόμα και τότε είχε ορισμένες έντονες αντιδράσεις, ειδικά όταν τον ρωτούσα για κάποια συγκεκριμένα άτομα. Τότε αρνιόταν πεισματικά να μου απαντήσει. Θα έλεγα πως έχω γνωρίσει διαφορές εκδοχές της προσωπικότητάς του. Δεν είναι εύκολο να σου απαντήσω. Γιατί, για παράδειγμα, όταν στο Μουντιάλ της Μόσχας τον βλέπαμε να ξεσπά σαν αλλοπαρμένος στις κερκίδες, αναμφισβήτητα ήμασταν μάρτυρες μιας πτυχής του Μαραντόνα. Ο άνθρωπος που γνώρισα εγώ όμως στο σπίτι του δεν είχε καμία σχέση με αυτό, ήταν ήρεμος, χαλαρός και σε καλή κατάσταση. Άρα όταν έχεις την ευκαιρία να τον γνωρίσεις με αυτόν τον ουσιώδη και ειλικρινή τρόπο, δεν μπορείς παρά να νιώσεις μια συμπάθεια προς το πρόσωπό του όταν όλοι τον διακωμωδούν. Χωρίς φυσικά να παραβλέπεις όλα τα άσχημα που έχει κάνει, τα οποία προσωπικά δε δικαιολογώ καθόλου. Απλώς ο Μαραντόνα που γνώρισα εγώ δεν έχει σχέση με αυτόν που χλευάζουν όλοι».
«Maradona, the Hand of God» (2007)
Μεξικό 1986, παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου. O Ντιέγκο Μαραντόνα σημειώνει το πρώτο γκολ κόντρα στην Αγγλία χρησιμοποιώντας το χέρι του. H κίνηση του Αργεντινού σούπερ σταρ είναι τόσο αστραπιαία που κανείς δεν καταλαβαίνει το παραμικρό. Μόνο λιγοστοί Αγγλοι οπαδοί διαμαρτύρονται στην κερκίδα, αλλά ποιος τους δίνει σημασία; Πολύ αργότερα, όταν το παιχνίδι έχει τελειώσει και οι δημοσιογράφοι τον ρωτάνε για την επίμαχη φάση, ο Μαραντόνα δίνει μια αλησμόνητη απάντηση: «Αν χρησιμοποίησα το χέρι μου; Ηταν το χέρι του Θεού». «Το χέρι του Θεού», αυτός είναι ο τίτλος της ταινίας του Ιταλού σκηνοθέτη Μάρκο Ρίζι (γιος του Ντίνο Ρίζι) με θέμα την πολυκύμαντη ζωή του Αργεντινού στράικερ που υπήρξε επί σειράν έτων είδωλο εκατομμυρίων ανθρώπων τόσο στη χώρα του όσο και στη Νάπολι, με την ομάδα της οποίας κατέκτησε το πρωτάθλημα Ιταλίας, ανατρέποντας μια πολυετή παράδοση υπέρ των ομάδων του ιταλικού βορρά. Πρόκειται για διεθνή συμπαραγωγή (Ιταλία, Αργεντινή, Ισπανία) του 2007.
Η ταινία δεν έχει την κλασική κινηματογραφική αφήγηση, αλλά εστιάζει στις κρίσιμες καμπές της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής του Ντιέγκο Μαραντόνα.
Ο Ιταλός σκηνοθέτης ταξίδεψε στην Αργεντινή όπου συνάντησε συγγενείς του ποδοσφαιριστή (ανάμεσά τους και την πρώην σύζυγό του Κλαούντια) αλλά και τον ίδιο τον Μαραντόνα: «Είναι ένας ειλικρινής, αυθόρμητος άνθρωπος που δεν διστάζει να τα βάλει με το σύστημα όπως έκανε στο Μουντιάλ του 1994, στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν διαμαρτυρήθηκε έντονα γιατί τους υποχρέωναν να παίζουν στις 12 το μεσημέρι για τηλεοπτικούς λόγους». Στην ίδια συνάντηση, ο Ρίζι τον παρακάλεσε να εμφανιστεί στο τέλος της ταινίας.
Ο Μαραντόνα αποδέχθηκε την πρόταση υπό τον όρο ότι θα είναι ελεύθερος να πει κάτι που δεν μπορεί να αποκαλύψει ούτε στον σκηνοθέτη. O όρος έγινε δεκτός. H ταινία δεν «κουκουλώνει» τις λιγότερο φωτεινές πτυχές της ζωής του «Ντιεγκίτο». «Ναι, θα υπάρχουν και οι σκιές. Μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος άγγιξε τον ουρανό και αμέσως μετά οδηγήθηκε στην αυτοκαταστροφή. Αλλά βρήκε τη δύναμη να σηκωθεί όρθιος και σήμερα είναι ένα παράδειγμα για πολλούς», είχε πει σε συνέντευξη του ο σκηνοθέτης. Η ταινία δυστυχώς είναι δυσεύρετη...
Καλό ταξίδι γίγαντα...
Πηγές:
► 902.gr
► flix.gr
► imdb.com
Comments